i laugh at people leaving with impossible mottoes! every one admires them, but in my opinion, they just have illusions which never come true! it is hard to fight them and their fans, but not impossible! some one should shoulder the responsibility of defending the reality!


dreamy house please :)

one of the hardest things to me is getting along with girls specially colleague ones. jealousy, comparing, competing and etc make every thing sucks. i strongly believe that every one has his owns paths to achieve his goals! even if there are same goals, there are not same ways to them! have ur own goals, find ur own paths, and catch ur own stars! the world would be a better place if we let it be...

french music please :)
Celine Dion -  Parler à mon père

تب استارتاپ بین جوان‌ها شدید شده! گاهی با استارتاپ‌هایی برخورد می‌کنم که انقدر خودشون از نزدیک بهش نگاه می‌کنند و انقدر ایده‌شون رو دوست دارند که هیچ کدوم از نقاط ضعفش رو نمی‌بینند! وقتی سعی می‌کنیم با واقعیت روبه‌رو یشن، فکر می‌کنند که تصمیم داریم خودمون ایده‌شون رو با تیم خودمون پیاده کنیم و اصلا نمی‌شه قانع‌شون کرد که راه به جایی نمی‌برند! بعضی، ایده‌های آکادمیک ِ کتابی دارند که روی کاغذ خیلی شیک و جالب توجهه، اما اصلا عملی نیست! اینها هم مقاومت خاصی در مواجهه با واقعیت دارند! بعضی هم که ایده‌های خوبی دارند، توهم ارزش بالا دارند! خیلی از این دسته تیم‌ها، ارزش واقعی‌ رو یک ارزش پایین غیرمنصفانه می‌دونند! بعضی ایده‌های مسخره‌ای دارند اما انقدر با آب و تاب ازش حرف می‌زنند که گاهی آدم به هرآنچه که از ایده‌شون فهمیده، شک می‌کنه! کلا وقتی آدم‌ها در موقعیتی قرار می‌گیرند که قراره در مورد منافع‌شون قضاوت بشه، خیلی غیرقابل پیش‌بینی میشن!


درس خوندن سخت بودا، چطوری انقدر می‌خوندم؟!

امروز داشتم یه برنامه‌ای رو از تلویزیون می‌دیدم، هر چی فکر کردم نتونستم بفهمم core idea این برنامه چیه؟ قبلا هم تصادفا یک قسمت دیگه از این برنامه رو دیده بودم درحالی‌که برای یک خانم بازیگر تولد گرفته بودند! آیا نباید برای اشغال کردن آنتن زنده تلویزیون یک هدف داشت؟ احساس می‌کنم دچار نزدیک‌بینی شدند و نمی‌تونند با نگاه جامع به مسیرشون نگاه کنند.


باغ کتاب، خیلی کمتر از آنچه که انتظار داشتم کتاب داشت و دسته‌بندی‌ها هم ضعیف بود! ولی کافه کودک، موکا و شربت‌ها و کیک پنیر هویجش به چشم خواهر-برادری خیلی خوشمزه بود! خیلی هم جای دنج و آرومی بود. انتظار داشتم مثل نمایشگاه کتاب، با خیل آدم‌ها مواجه بشم و خلوت بودنش برام عجیب بود! مجسمه جودی ابوت و شازده کوچولوش هم خیلی نوستالژیک بود :) کلا از حواشیش بیشتر خوشم اومد!

یک مدلی از افراد هستند که درصدد اثبات تفکرات خودشون نیستند بلکه درصدد نقض تفکرات دیگران هستند! یعنی جای اثبات فقط یک تفکر، سعی می‌کنند تفکرات چند میلیون نفر رو نقض کنند!

به‌عنوان یک ناظر بیرونی، هرچی بیشتر به آدم‌ها دقت می‌کنم، چارچوب‌های بیشتری درونشون کشف می‌کنم. گرچه اکثرا به‌دنبال آزادی و بی‌حصر بودن هستند، اما چارچوب‌های خودساخته زیادی دارند و گاهی با تعصب خاصی به چارچوب‌هاشون پایبندند! به‌نظرم حتی بی‌چارچوب بودن هم خودش نوعی چارچوب داشتنه! چارچوب ِ بی‌چارچوبی! اصلا انگار ذات بشر اینه، ظرفیت بی‌چارچوب زندگی کردن رو نداره، چرا که در چارچوب خلق شده!

my favorite view:

در شلوغی مترو، همه معتقدند که خاصیت مترو اینه! این یعنی خو کردن به مشکل! یعنی قبول کردن شرایط فعلی و نبود هیچ راه‌حلی! این یعنی آگاه نبودن به حقوق خود! این یعنی در کنار آدم‌های همه‌چیزدان ِ هیچ‌چیزندان زندگی کردن!

با دیدن خیل عظیم خانوم‌های کارمند، با خودم فکر می‌کنم که انگیزه هر کدومشون از کار کردن چیه؟ کسی رو می‌شناسم که سرپرست خانواده است و کسی  رو هم می‌شناسم که صرفا می‌خواد هزینه کافه رفتن با دوستاش رو خودش تقبل کنه، نه همسرش! دنیای آدم‌ها چقدر متفاوته! چیزی که خیلی آزاردهنده است، اینه که خانوم‌ها برای خیلی از کارفرماها، نیروی کار ارزون محسوب میشن!

میزکار موقتم :)