تقریبا همه نوجوانی من در کانون پرورش فکری گذشته. اونجا بزرگ شدم، یک عالمه آدم حسابی دیدم، کتاب خوندن یاد گرفتم، نوشتن یاد گرفتم، نقد کردن، فیلم خوب دیدن، موسیقی خوب گوش دادن ... حالا دارن سعی میکنن به سمتی ببرنش که برای همیشه تعطیل بشه. همونطور که کتاب باز برای همیشه تعطیل شد. با فکر کردن و فهمیدن مشکل دارن.  فکر کن همین ماجرا باعث بشه نه تنها کانون بسته نشه بلکه نظر خیلی از خانواده ها هم بهش جلب بشه و تعداد بچه های بیشتری جذب کانون بشن. عدو شود سبب خیر گر خدا خواهد :)

پریسا جانم! آیدی اینستاگرامت رو نمیتونم پیدا کنم :)

قبلتر فکر می کردم هر کسی باید از خودش اثری به جا بگذاره و بعد بمیره. و کسی که هیچ اثری از خودش به جا نذاره، رسالتش رو انجام نداده. حالا با خودم فکر میکنم که گیریم همه آدمها از خودشون اثری به جا گذاشتن! خب چه فایده وقتی همه قراره بمیریم؟ از طرفی این فکر نمیذاره هیچ کاری انجام بدم، از طرفی هرگز آدم یک جا نشستن نبودم. هر روز کسی از درونم نهیب میزنه که بلند شو! روزگار غریبی است نازنین

چقدر یک اشتباه می تونه هزینه گزافی داشته باشه. تبدیل شدیم به یک تکه زمین بی مصرف در یک گوشه از یک قاره جهان سومی! دری به سوی هیچ راهی باز نیست! همه فرصتهای طلایی رو از دست دادیم یا قراره از دست بدیم. چرا؟ چون متعصبان بر ما سلطه دارن.

حتی حضرت علی ^ع هم وقتی دید مردم نمی خوانش رفت 25 سال خونه نشین شد!

حتی یک امتحان ساده در حوزه مالی در ایران برگزار نمیشه!!!

حتی خدماتی شرکتمون هم داره زبان میخونه از ایران بره :)

چند ساله یک درسی به منابع آزمون ارشد و دکتری مدیریت اضافه شده: مدیریت اسلامی. من خودم رو بچه مذهبی می دونم اما از خوندن این درس جدا خنده ام می گیره! آخه وقتی بروزترین مقالات علمی در حوزه مدیریت وجود دارن چرا باید بریم به سختی از بین سخنان ائمه و آیات قران مبانی مدیریت استخراج کنیم؟! خب بالام جان ببین گوگل چکار میکنه، فیس بوک چکار میکنه، جی ام چکار میکنه، اپل چکار میکنه و غیره :) خود پیامبر ص گفته که علم رابیاموزید حتی اگر در ثریا باشد. نگفته حتی اگر در زوایای کلمات ما پنهان شده باشد! 

نه زمان را درد کسی، نه کسی را درد زمان

خیلی دلم میخواد بدونم مُرده ها کجا هستن؟ چه میکنن؟ کاش بابام آدم بدی بود...

این دنیا یعنی جنگ بر سر منافع. هر گوشه ای رو نگاه میکنم، همینه. جنگ بر سر منافع!

چند روز پیش یه پرسشنامه پایان نامه پر کردم. در ارتباط با تاثیرات بیماری های روحی بر جسم بود. تقریبا همه علائمی رو که نام برده بود داشتم. از معده درد و سردرد و سرگیجه تا درد کتف و کمر و دست. من به خودم حق میدم که خوب نباشم. خیلی هم سعی نمیکنم در مورد احوالم با دیگران صحبت کنم. دردِ من،مالِ منه و به دیگران ربطی نداره. بیشترین فراوانی دروغ گفتنم مربوط به وقتیه که حالم خوب نیست اما میگم خوبم. خودم با این موضوع خیلی راحتم. عادت دارم مسائلم رو خودم حل کنم. بنظرم افسرده هم نیستم. من فقط غمگینم. همین

ناسازی است شیوه اجزای روزگار

با یک جهان عدو، تنِ تنها چگونه ای؟

-حزین لاهیجی-

شرکت ما قصه قشنگی داره. یه قصه طولانی و پیچیده! آخرین بار که با مدیرم حرف میزدم احساس کردم بزرگترین اشتباه حوزه کاریش رو مرتکب شده و هزینه گزافی بابتش کرده. اشتباهی که داره به ما هم صدمه میزنه! گاهی صداقت داشتن خطرناکه. دوستم که دست راست مدیرم محسوب میشه به این مسیر تشویقش کرده. از طرفی نمیشه انتقاد کرد ممکنه سو تفاهم بشه و حتی به پای حسادت بذارن. از طرفی سکوت کردن یعنی راضی بودن و من اصلااا از این شرایط راضی نیستم و حتما اگر پوزیشن شغلی بهتری پیدا کنم از اینجا میرم. بعد از شش سال این خیلی برام تصمیم سختیه. اما از دستشون خسته ام. دلم مخواد جایی کار کنم که با هیچ کس صمیمی نباشم. بی رودروایستی نظر بدم. سطح فکر جامعه ما هنوز به جایی نرسیده که فرهنگ دوستانه در محیط کار جواب بده. بالاخره یه جایی fail میکنه. حتی مدیری هم که ادعا داره میتونه فرهنگ سازمانی خشک و رسمی و بوروکراسی محور رو تغییر بده یه جایی کم میاره. چون ازش سو استفاده میشه. چون میبینه ذهنش دیگه در این حدم آماده نبوده که چنین فرهنگی رو بپذیره. چون این فرهنگ دوست داره هر روز رشد کنه و در این مسیر به کمال برسه و سازمان باید برای رشد این فرهنگ هزینه بده! هزینه اش برای مدیر ایرانی قابل هضم نیست!

القصه به قصدِ جانِ ما بسته صفی

مرگ از طرفی و زندگی از طرفی

-مومن یزدی-

بیا کز عشق تو دیوانه گشتم

وگر شهری بُدم، ویرانه گشتم

آدم نمیفهمه آیا منظقی در این دنیا وجود داره یا نه، یعنی منکه نمی فهمم. دلم میخواد فکر کنم منطقی وجود نداره. این احساس آرامش بیشتری بهم میده. گویا می تونم اتفاقات رو به گردن "بی منظق بودن دنیا" بندازم. دلم یک مقصر میخواد. من انقدر قوی نیستم که هر اتفاقی رو بپذیرم. دلم میخواد انکار کنم. از صمیم قلبم آرزو میکنم هیچ کس هیچ وقت احساسم رو تجربه نکنه و هرگز نتونه منو درک کنه. من همواره دلم میخواست پیش از پدر و مادرم بمیرم. دوست داشتم آخرین صدایی که می شنوم، صدای اونها باشه. حالا که پدرم مُرده عمیقا احساس تنهایی میکنم. نمی تونم براش فاتحه بخونم. دلم نمیخواد پنجشنبه و جمعه ها برم بهشت زهرا. دلم میخواد فکر کنم الان خونه است و داره اخبار میبینه و احتمالا جلوی تلویزیون خوابش برده. دلم میخواد فکر کنم رفته شهرستان به مادرش سر بزنه. دلم میخواد فکر کنم الان رفته بیرون و خونه نیست. حیفه که بابام زیر خاک باشه...

هیچ وقت آدمهای خوب زندگی تون رو رها نکنید. چون هر کس از "شانس" یک سهمیه ای داره و قرار نیست اگر من عرضه نگه داشتن اون آدم رو نداشتم، باز هم اقبالم بلند باشه و آدمِ خوبِ دیگری سر راهم قرار بگیره. بعضی تعجب میکنن که از زندگیم راضی نیستم، حق دارند! اونها نمیدونن که معیارم برای مقایسه کی و چیه. خلاصه که خود کرده را تدبیر نیست!

برای هر دختری "پدر" بزرگترین تکیه گاهه و هیچ مردی نمی تونه جای پدر رو بگیره. حیف از بابای نازنینم که همیشه مثل کوه بود و الان حتی نمیتونه یک لیوان آب از روی میز برداره! از این بوی مرگی که توی زندگیم پیچیده خسته ام. چقدر باید شاهد آب شدن عزیزانم باشم؟ دو روزه که بعد از مدتها کتاب میخونم. یک کتاب تکراری. بیوتن. مدام توی ذهنم میپیچه "آلبالا لیل والا". حتی اگر این جمله صحت داشته باشه، من اگر نخوام مقرب باشم، باید دقیقا کی رو ببینم؟ 

کفر نمیگم، سوال دارم

یک تریلی محال دارم!

بعد از گوش دادن پادکست روزمُردگی، فهمیدم که من چقدر در ملال غرقم. یک آدم همواره بی حوصله اما شلوغ! دلم میخواد همیشه افسار این زندگی دستم باشه و جایی که می بینم خودش بی محابا میتازه و منم با خودش میکشونه، احساس ضعف میکنم. این دیگه چه مدلی از اشرف مخلوقات بودنه؟ ضعیف، ناتوان، مجبور، گرفتار، مبهم، سردرگم... کاش این دروغ ها رو باور نکنیم! ما صرفا ابزاریم در این دنیا!

تو که یک روز پراکنده نبوده ست دلت

صورت حال پراکنده دلان کی دانی

سعدی جان

واقعا خدا الان داره چکار میکنه؟ تماشا میکنه و از اینکه ما عادت کردیم در هر شرایطی بگیم "شکرت" لذت میبره که در حال ستوده شدنه؟ 

روزهایی که دورکار نیستم،قبل از هفت میرسم محل کار. در مسیر، راننده اسنپ به رادیو گوش میکنه و هر از چند گاهی درباره اخباری که پخش میشه کامنت میده. چقدر ما گناه داریم. من چالش رو دوست دارم اما تحمل ندارم شاهد رنج کشیدن آدمها باشم. کاش همه این چالش ها فقط برای من بود! من ِ تنها!

شرکت جدید رو دوست ندارم. بیشتر از یک ساعت تنهام و تا کم کم بچه ها جمع بشن در سکوت مطلق و تاریکی دم صبح زمستانی، قهوه برای خودم دم میکنم. عینک قدیمیم رو میزنم و هر روز فکرهای تکراری از ذهنم عبور میکنه: چرا پدربزرگم مُرد؟ حوصله ندارم برای دکتری درس بخونم. من چقدر دیگه در برابر مشکلات توان دارم و اون نقطه ی پایانی تحملم کجاست؟ چیه این آدمیزد؟ نمیفهمم که در مسیر درست هستم یا نه! کی حوصله داره عصر آشپزی کنه؟! خدا کنه جلسه امروز کنسل بشه. آیا از این شرکت برم و خودمو از این دردسرها خلاص کنم؟ چند وبلاگ قدیمی پیدا کردم که هنوز هم بروز میشن! چقد جالب :)

بعد از ساعت کاری روی تخت دراز میکشم و به کارهایی که باید انجام بدم فکر میکنم. درس خوندن، کتاب خوندن، آشپزی کردن، گردگیری، تمرین سه تار، خوندن فرانسه، جا پیدا کردن برای گلدانهای جدید، گوش دادن به پادکست، دیدن چند تا فیلم پیشنهادی و... اما هیچ کاری نمیکنم. به سقف خیره میشم. حوصله جواب دادن به تلفن رو ندارم. حوصله بیرون رفتن و دیدن کسی رو ندارم. گاهی از پنجره بیرون رو تماشا میکنم. بعضا خانم هایی برای زباله گردی میان و از سطل رو به روی خونه با عجله اولین چیزی رو که به دستشون میاد بر میدارن و زیر چادر پنهان میکنن و دور میشن. 

هنوز هم هستن آدمهایی که نمیفهمن چه کلاه گشادی به سرشون رفته و تا زیر چشمهاشون کشیده شده!

خیره ان شاء الله

به درد من نتوان برد ره، که دست مسیح

هزار مرتبه نبض مرا گرفت و گذاشت

صائب جان

یه شرکتی فراخوان جذب مدرس در زمینه کاریم رو داده بود. شرکت خیلی اسم و رسم داری بود و منم براش رزومه فرستادم. ازم نمونه کار خواست. اما نمونه کار خوبی براش نفرستادم. میدونستم که نمونه کار خوبی نیست اما فرصت نداشتم که نمونه بهتری آماده کنم. خلاصه با اینکه ادعا دارم در زمینه کاریم رزومه من رد شد. داشتم به این فکر میکردم منکه بالاخره کاری رو که میخوام انجام میدم اما چقدر راحت بعضی فرصتهای زندگی رو از دست میدم. متخصص از دست دادن فرصتهام! 

از وقتی پدربزرگم رو از دست دادم احساس خسران دائمی درونم شکل گرفته. احساس میکنم فرصتهایی داشتم برای بودن در کنارش اما از دست رفتن. فرصتهایی برای اینکه به خاطراتش گوش بدم، برام شعرهای ترکی شهریا رو بخونه، با هم سودوکو حل کنیم، از قرآن تعبیر خوابم رو بگه ...

پیش از این وقتی کسی مادربزرگ یا پدربزرگش و از دست میداد، با خودم فکر میکردم که اتفاق مهمی نیفتاده، پیر بودن دیگه! اما الان میفهمم که چقدر این از دست دادن میتونه اتفاق سهمگینی باشه. هربار خوابش رو میبینم مث همیشه داره مهربون میخنده، بغلم کرده و من دارم گریه میکنم از اینکه تنها از دنیا رفت و من قبل از رفتنش ندیدمش. 

چقد زندگی بی ارزشه

ربّما لم یکن شیئاً مهماً بالنسبه لک، لکنه کان قلبی...

محمود درویش

شاید برای تو چیز مهمی نبود،

اما قلبِ من بود!

من وقتی خودم رو شناختم که دیر بود. درحالیکه همیییشه فکر میکردم خیلی خوب خودم رو میشناسم. فهمیدم ابعادی از شخصیتم درونم پنهان بودن و فقط فرصت بروز پیدا نکرده بودند. وگرنه وجود داشتند، خیلی هم پررنگ وجود داشتند. بعدتر فهمیدم همه آدمها از این شخصیت های پنهان دارند. من هم در مواجهه با آدمهای اشتباه زندگیم به این وجه شخصیتم فرصت بروز دادم. من آدم ترسویی هستم. از مواجه شدن با حقیقت می ترسم. از برنامه هام عقبم. کارهام همه نیمه تمام رها شدند اما حوصله ندارم حتی بهشون فکر کنم. دلم خواب راحت میخواد. یه خواب طولانی.

در ادامه ماجراهای رفتن دوستان و آشنایان از ایران، حالا نوبت دوست صمیمیم شده. برای خودش خوشحالم برای خودم ناراحت. حس میکنم بخشی از گذشته ام رو داره میذاره تو چمدون و با خودش میبره. برای همیشه...

یه روزی خیلی دلم می خواست از ایران برم. اما الان فکر کنم همه برن، فقط من بمونم و   ع ا ق ا    :دی

حدیث عشق نداند کسی که در همه عمر

به سر نکوفته باشد در سرایی را

سعدی جان