این روزها طبق برنامه‌ای که ایام منحوس امتحانات نوشتم، به کارهای عقب افتاده‌ام میرسم! زبان، مطالعه، خرید، دید و بازدید، مقاله و... یکی از پروژه‌هام باید ارتقای کیفیت داده بشه و من اصلا نمیدونم منظور استاد محترم از این ارتقا چیه؟! لذتبخش‌ترین بخش تفریحاتم مطالعه است. چند آهنگ قدیمی هم از لابه‌لای فایلهای لپ‌تاپم پیدا کردم: من از قبیله لیلی، تو از قبیله مجنون... حوصله دیدن هیچ آدم جدیدی رو هم ندارم، نمیدونم چرا! شاید هم بدونم! انقدر درمورد برخی موضوعات مرددم که هیچ تصمیم قطعی نمیتونم بگیرم! هنوز نمیدونم قرار چکار کنم، حتی نمیدونم کدوم گرایش رو میخوام بخونم! از اسم استراتژی خوشم میاد و از محتوای مارکتینگ! اساتید خوب مارکتینگ یا از دانشگاه رفتن و یا در فرصت مطالعاتی به سر میبرن! استراتژی در ایران هنوز جایگاه خودش رو پیدا نکرده و اکثرا بهش در حد یه جمله ذهنی معتقدن و نه بیشتر! چقدر دلم میخواد منابع انسانی بخونم!
هر چه پیش آید خوش آید...


پیشنهاد کتاب:
دختر ِ شینا: خاطرات همسر شهیدی که زندگی بسیار ساده‌ای داشتند و تمام زندگی شون برای جنگ وقف شده بوده.

در اوقاتی که به خودم قول میدم به هیچ چیز جز استراحت فکر نکنم، لیستی از آهنگهای بی کلام رو پلی میکنم و از بین کتابهای نخوانده یکی رو ورق میزنم. دنیای بعضی کتابها به غم آدم اضافه میکنه. بیشتر کتابها برای تسکین نویسنده ها نوشته میشن، حتی اگر اون کتاب یک کتاب فلسفی باشه. انگار درک زیبایی موسیقی و داستان و شعر و... هم مثل درک زیبایی ظاهری نسبیه که من غمگین اینها رو میپسندم! اصلا شعر و موسیقی و کتاب غیر غمگین بنظرم کسالت آوره!
این روزها کتاب داستانی خوب (مطابق با معیارهای شخصیم) کمتر میبینم. ناشرها بیشتر ترجیح میدن مطابق سلیقه اکثریت کتاب چاپ کنن و مردم کتابهایی با اسامی دهن پر کن رو به کتابهایی با محتوای مغز پر کن ترجیح میدن. برخی کتابها انقدر محتوای پوچی دارن که به قول شهرزاد آدم آخرش با خودش میگه "خب که چی"!

از رنج آورترین لحظه های زندگیم وقتی بوده که برای یک بچه مسلمان از قرآن دلیل بیاورم و آن را مستند نداند...
ما نمیدانیم! ما قرآن نمی خوانیم و اگر هم بخوانیم، معنی قرآن را میخوانیم و میتوانم قسم بخورم که هیچ کس از معنی قرآن هیچ چیز نمیفهد جز اینکه خدا بسیار توبه پذیر و مهربان است، باقی اش یعنی چی؟ اصلا راحت طلب هم هستیم! میدانیم که قرآن هزار لایه معنایی دارد، اما نمیرویم یک تفسیر قرآن را ورق بزنیم! از اولین روزی که سوال پرسیدن را یادگرفتیم، یک سوال داریم که فلان مطلب کجای قرآن آمده، و چون مطمئنیم که هیچ آیه ای صریحا به آن اشاره نکرده و خودمان هم تنبلی اجازه نداده تا ته تویش را در بیاوریم، از این موضوع مثل سلاح کشتار جمعی برای خفه کردن کسی که قرآن قرآن میکند استفاده میکنیم. اصلا خودمان آشکارترین دشمن خودمان هستیم بس که هیچ چیز نمیدانیم و منتظریم یک پیام در تلگرام به ما فوروارد شود تا بفهمیم که در دنیا چه خبر است! اصلا سواد ما شده سواد فیس بوکی و تلگرامی و اینستاگرامی! همه در بحثهایشان به هزار جمله سنگین که در تلگرام خوانده اند، رفرنس میدهند اما یک نفر از خودش و از مطالعاتش هیچ تحلیلی ندارد! باور کنید من هم نمیدانم که فلان مطلب در کجای قرآن آمده اما شک ندارم که جواب تمام سوالات ما در آن هست!
تبیانا لکل شی است این کتاب! خدا که دروغگو نیست؟ هست؟


نور جان در ظلمت آباد بدن گم کرده ام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کرده ام
سعدی جان

جنگ دارم! جنگ با ارزشهای معنوی و نیازهای مادی! یه دلم میگه که تو ایرانی هستی، دولت این همه سال برای تو از بیت المال و حق این مردم هزینه کرده که حالا روی دوشش بایستی و بپری تو بغل آرزوهای شخصی ات؟! یه دلم میگه که ببین! همه میرن! هیچ کس به فکر این مردم نیست! اصلا چه کاری از تو ساخته است؟ مگر چند بار فرصت زندگی داری؟ دانشگاه خوب و استاد خوب و پول خوب و منزلت اجتماعی و مدرک تحصیلی معتبر و فرصتهای شغلی عالی کجا؛ دانشگاه و استاد پر ادعای توخالی و صنعت (!) دانشجو گریز و بی پولی و منّت و بی منزلتی اینجا کجا؟ جنگ بدی دارم! یه روز تمام دانشگاه ها را مارک میکنم و با خودم موضوع هزار مقاله رو مرور میکنم، فردا همه رو دور میریزم و زیر باد کولر کتاب شعر و داستان ورق میزنم! یه روز فکر قدم زدن در محله هاروارد رهام نمیکنه، یه روز به همین سردر بتنی بال مانند هم دلخوشم.