نفر اول بودن خیلی مسئولیت دارد! گاهی شده بفهمید که همه منتظرند یک نفر بلند شود تا بقیه هم همراهی اش کنند؟ انگار این نفر اول بودن باید در خون کسی باشد یا در جبینش چین بیشتری که نشانه اوّلیّت است، داشته باشد! آدمها فکر میکنند حتما باید یکی زودتر از آنها کاری را شروع کند و آنها دنباله رو باشند. کمتر کسی میخواهد و میتواند یک عده را به دنبال خودش بکشاند. حتی ممکن است یک نفر پر از ایده های سودآور باشد اما چون خیال میکند هیچ کس حاضر نیست روی طرحش سرمایه گذاری کند، آنقدر آن ایده در مغزش می ماند تا میپوسد و روزی که آن ایده در ذهن یکی از نفراولی ها جرقه میزند و بکارش میگیرد، به خودش افتخار میکند که زودتر از همه این ایده به ذهنش رسیده اما خب عملیش نکرده است! به کسی که دوستش دارد حرفی نمیزند و منتظر میماند تا او اول بگوید و هیچ کس تا ابدالدهر نفر اول نمیشود! برای اعتراض به کلاس ِ بی محتوای استاد هیچ کس کلاس را ترک نمیکند و همه منتظرند تا یک نفر، اول از همه بلند شود و سایرین هم به دنبالش! هیچ کس به راننده غیر خطی که گرانتر از خطی ها کرایه میگیرد اعتراض نمیکند و همه منتظر میشوند تا یکی دیگر اعتراض کند و نهایتا همه به پول ناحق دادن راضی میشوند! میداند که در کشور ما در حوزه x هیچ کس کار نکرده و این حوزه بکر، فوق العاده سودآور است، اما منتظر میشود تا کس دیگری اول وارد این حوزه شود و وقتی تمام امتحانهایش را پس داد، خودش هم وارد شود و تمام افتخارش هم این است که خودش به تنهایی و نفر اول، بکر بودن این حوزه را کشف کرده اما خب چون زرنگ بوده نشسته و تماشا کرده است! خیلی ها هم ترس از نفر اول بودن را پشت نقاب قسمت و تقدیر و گذشت و... پنهان میکنند! اما همه اینها یک مشت آدم ترسو هستند!