امروز فهمیدم از اول ترم تا الان تنها کسی که تمرینها و پروژه ها رو برای استاد ارسال کرده من بودم! به همکلاسیام گفتم مطمئنید اونیکه بچه کوچیک داره منم و شما نیستید؟! شب نمیخوابم کد مینویسم، تمرین حل میکنم. زندگی عادی یادم رفته. تازه مدتیه پرستار هم برای کمک بهم میاد اما باز هم به زندگی عادی برنگشتم. همواره یه نقطه ثابت روی کمرم درد میکنه. درد مداوم تمام نشدنی! تازه رهام معنی بغل رو درک کرده و دلش میخواد مدام بغلم باشه. مامانم میگه بچه رو کم بغل کنه سلامتیت هم مهمه. اما وقتی میبینم با چشمای پر از اشتیاق منتظره بغلش کنم اصلا دلم نمیاد بی تفاوت باشم. کلا بچه دار شدن مستلزم اینه اول یه مدت بری با بچه دارها زندگی کنی بعد تصمیم بگیری که بچه دار بشی یا نه. وصف سختیش در کلام نمیگنجه.

الان که فکر میکنم دیگه ما هرگز به زندگی عادی بر نمیگردیم. یعنی شما میگید جنگلهای چند هزار ساله دوباره احیا میشن؟ دریاچه های چندهزارساله، تالابها، رودخانه ها... نامردا یه چیز کوچیک هم برامون سالم نذاشتن. به حول و قوه الهی همه رو نابود کردن... همه رو... 

داشتم خواب بابام رو میدیدم. همه چی مثل زندگی واقعی بود. لباساش، اتفاقها، صحبتها... یه مرتبه رهام گریه کرد. انگار دستم رو گرفتن و از دل رویا کشیدنم بیرون... 

میدونید امید یعنی چی؟ یعنی اینکه من همچنان امیدوارم خواب باشم و یکی بیدارم کنه بگه بابات اینجاست. داشتی خواب میدیدی...

مرا هزااار امید است و هر هزار تویی

درحالیکه از شدت خستگی و کم خوابی و کمر درد حالم اصلا خوب نیست، به چهره اش درحالیکه با چشمای نیمه باز خوابیده نگاه میکنم. تو خواب ادای شیر خوردن در میاره. خنده ام میگیره. به خودم میگم یه روزی ام میاد که میتونی استراحت کنی. غر نزن.

مادر همسرم میگفت: "ببین چقدر یه مادر برای بچه اش زحمت میکشه. اما بچه ها قدر نمیدونن". بنظرم از اونجایی که هیچ بچه ای خودش نخواسته که به دنیا بیاد بنابراین به والدینش بدهکار نیست. من خودم خواستم بچه دار بشم. میدونستم سخته، میدونستم بیخوابی و کمردرد و گردن درد و... داره. پس طفلک معصومم چه گناهی داره که بخوام ازش طلبکار باشم؟ نگاه سنتی والدین به بچه ها رو دوست ندارم...

توی این مملکت نه آب هست، نه برق، نه هوا، نه نیروی انسانی زبده، نه سرمایه آدمهای ثروتمند، نه آینده قابل اتکا، نه طبیعت، نه تکنولوژی، نه امنیت، نه امید و انگیزه... یعنی بوده اما به لطف امانتداری مسئولین همگی نابود شده. 

صد افسوس از ویرانه ای که همچنان وطنه...

تا ۵ صبح نان استاپ بیدار بودم. دوباره از ۷ بیدارم. این تقریبا برنامه ۴۰ روز اخیرم بوده. همواره عادت داشتم بین ساعت ۹ الی ۱۰ شب بخوابم. ۵ الی ۶ صبح بیدار بشم. خوبیش اینه که میدونم موقته و به روتینم بازخواهم گشت، نه فورا اما قطعا.

چه روزهایی رو دیدیم. از بالای خونه شما هم جنگنده رد شد و ۲۰۰ متر اون طرفتر رو بمبارون کرد؟ فقط چند ثانیه طول کشید اما در همون چند ثانیه هزااار فکر کردم. رهام رو محکم بغل کرده بودم و به دیوارها نگاه میکردم ببینم اول کدومش میریزه. به این فکر کردم که اگر من بمیرم سرنوشت بچه ام چی میشه؟ بخیر گذشت اما ترسش تا همیشه با من میمونه. لعنت به جنگ و همه باعث و بانی هاش...

به هر فصلی غمی، هر صفحه ای انبوه اندوهی
وطن جان خسته ام، پایان خوب داستانت کو؟

حسین جتتی

چنان چشمانش

به چشمان من شباهت داشت

که ما در آینه یکدیگر را

گم می کردیم :)

شوق زندگی! خوشم‌ میاد از کسایی که سرشار از شوق زندگی هستن. خیلی لحظات کمی پیش میاد که منم شوق زندگی رو تجربه میکنم. 

روزی که از لب تو بر ما سلام باشد

شادی قرار گیرد، عشرت مدام باشد

مدتها شرکت خصوصی کار کردم. هر سال ماه رمضان ساعت کاری رو کاهش میدادن. تازه این درحالی بود که بین ۱۳ نفر، فقط ۲ نفر روزه میگرفتیم. اما بانک ساعت کاری ما رو زیادتر کرده! زیبا نیست؟

در مواجهه با مردم میشه شدت احوال بدشون رو فهمید. عصبی، بی حوصله، پرخاشگر، انتقام جو... حتی همین بانک هم میخواد انتقام بعضی مسائلش رو از ما کارمندهاش بگیره. بخدا ما بی گناهیم :)

به این خرسندم از نسیان روز افزون پیری ها

که از دل میبرد یاد شباب آهسته آهسته

صائب تبریزی

از قشنگترین درسهایی که پاس کردم استراتژی بوده. متاسفانه اسم کتابمون رو یادم نیست اما با لذت این درس رو خوندم. استراتژی اقتصادی مون غلطه حالا شما بگو همه مهره های بازی رو هم بریزی دور. با این استراتژی باز هم مسیر همینه، نتیجه رو هم همه میدونن :)

از لذتهای این روزهای زندگی تماشای برنامه اکنون ه. مخصوصا روزهایی که آقای ماحوزی مهمانشونه. آدم از همراه شدن با این حجم از "درک" ادبی سرمست میشه.

ای ماه اگر باز به این شکل بتابی

ما را و جهان را تو در این خانه نیابی

مولانا جان

یک روز که با حال نزار از تخت بیمارستان برگشتم خونه، با در شکسته شده خونه و طلاهای دزدیده شده مواجه شدم. همون شب خیلی حالم بد بود. خیلی... حتی از خونمون بدم میومد. از تصور اینکه یه عده قلچماق به حریم امن و خصوصی من وارد شدن، حتی به اتاق خوابم رفتن، حتی به وسایل شخصیم دست زدن حالم بد میشد... دزد بودن خیلی شغل عجیبیه ها. اولش فکر میکردم بخاطر جنبه مادیش خیلی ناراحتم. به هرحال مبلغ بالایی ارزش داشتن. اما بعدتر که بیشتر فکر کردم متوجه شدم از اینکه دستاوردهای ۷ سال کار کردنم رو از دست دادم ناراحتم. واقعا اون طلاها حاصل ۷ سال ۵ صبح بیدار شدنم بودن.

و در نهایت با تشکر ویژه از نیروی خدوم انتظامی که گفتن چقدر پیگیری میکنید؟! اگر پیدا بشه خودمون بهتون خبر میدیم :)

شما یه انسان شایسته که در راس اموره به من معرفی کن!