روشن شب
روشن است آتش درون شب
وز پس دودش
طرحی از ویرانه‌های دور.
گر به گوش آید صدایی خشک:
استخوان مرده می‌لغزد درون گور.
دیر گاهی ماند اجاقم سرد
و چراغم بی‌نصیب از نور.
خواب دربان را به راهی برد.
بی‌صدا آمد کسی از در،
در سیاهی آتشی افروخت.
بی‌خبر اما
که نگاهی در تماشا سوخت.
گر چه می‌دانم که چشمی راه دارد بافسون شب،
لیک می‌بینم ز روزن‌های خوابی خوش:
آتشی روشن درون شب.


نیما یوشیج

به یک بازی وبلاگی دعوت شدم: انتشار یادداشت‌های کتاب‌هایی که هدیه گرفتم.

بیست صفحه پایان‌نامه نوشتم، دو فصل کتاب ترجمه کردم، دو تا و نصفی پروژه انجام دادم، کتاب‌های نخونده‌ام رو تموم کردم، نه فصل سریال دیدم، یه نرم‌افزار جدید یاد گرفتم، سفر رفتم و خیلی کارهای دیگه. برنامه‌هایی که برای روزهای بعدتر دارم، پیچیده‌اند. اصلا حوصله‌شون رو ندارم! ولی واقعا دارم سعی می‌کنم که بهشون نزدیک بشم، انگار که می‌خوام خودم رو درون محیطی پرابهام پرت کنم!

تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح
همه شب منتظر مرغ سحرخوان بودم
سعدی جان

ساعت یک نیمه شب چنان خیابون‌ها شلوغ بود که مشخصا همه از شدت خوبی هوا، زده بودن بیرون! همچنان معتقدم باید ترتیب فصل‌ها عوض بشه: بهار، زمستون، پاییز، زمستون!

می‌روی و گریه می‌آید مرا

اندکی بنشین که باران بگذرد

موسیقی متن: گریه می‌آید مرا، همایون شجریان

آروز هرچی ساده‌تر، دست‌نیافتنی‌تر! مثلا از آرزوهام اینه کسی ناشناس برام نامه بنویسه!


اگر به خشم روی صدهزار سال ز من
به عاقبت به من آیی که منتهات منم!
مولانا

بخشی از وصیت‌نامه امیرالمومنین ^ع به فرزندانش:

و اللهَ اللهَ فی بیتِ رَبِّکُم، لا تُخَلّوهِ ما بَقیتُم، فَاِنَّهُ اِن تُرِکَ لَم تُناظَروا.

خدا را، خدا را در نظر بگیرید درباره خانه پروردگارتان و تا هستید آن را خالی مگذارید؛ زیرا اگر خانه خدا رها شود، برای نزول عذاب مهلت داده نخواهید شد.

نهج البلاغه، ترجمه محمد تقی جعفری، صفحه 927

اینک شما و وحشت دنیای بی علی...

دوران نوجوونیم بهترین دوستانم کسایی بودن که از من بزرگتر بودن، به بیان بهتر، آدم بزرگ بودن. حالا دربرابر نوجوون‌های اطرافم احساس مسئولیت می‌کنم، اما تا امروز کسی توجه‌م رو جلب نکرده! شایدم من توجه‌شون رو، به‌عنوان یه آدم بزرگ، جلب نکردم :)

مرد آن بُوَد که روی نتابد ز دوستی

لَو بُسَّت الجبال اَوِ انشقت السَّماء

عبدالواسع جبلی

ما که همیشه‌ی خدا سر سفره‌ی خدا نشسته‌ایم، چرا به رمضانی که سفره‌ها را باید جمع کرد، ماه مهمانی خدا می‌گوییم! :)

اَلحَمدُالله الذّی لااَرجُوا غَیرَهُ، وَ لَو رَجَوتُ غَیرَهُ لاَخلَفَ رَجائی!

سپاس خدایی را که به غیر او امید نبندم، که اگر جز به او امید می‌بستم، ناامیدم می‌نمود!  -دعای ابوحمزه ثمالی-

همه توصیه می‌کنند به فهمیدن، اما بعد از فهمیدن چه باید کرد؟ شاید گام بعد از فهمیدن استفاده از سلاح گریه است.

اِرحَم مَن رأسَ مالِهِ رَجاءُ و سِلاحهُ بُکاءُ.  

رحم کن بر کسی که سرمایه‌اش امید و سلاحش گریه است! -دعای شیرین کمیل-