بخشی از وصیت‌نامه امیرالمومنین ^ع به فرزندانش:

و اللهَ اللهَ فی بیتِ رَبِّکُم، لا تُخَلّوهِ ما بَقیتُم، فَاِنَّهُ اِن تُرِکَ لَم تُناظَروا.

خدا را، خدا را در نظر بگیرید درباره خانه پروردگارتان و تا هستید آن را خالی مگذارید؛ زیرا اگر خانه خدا رها شود، برای نزول عذاب مهلت داده نخواهید شد.

نهج البلاغه، ترجمه محمد تقی جعفری، صفحه 927

اینک شما و وحشت دنیای بی علی...

دوران نوجوونیم بهترین دوستانم کسایی بودن که از من بزرگتر بودن، به بیان بهتر، آدم بزرگ بودن. حالا دربرابر نوجوون‌های اطرافم احساس مسئولیت می‌کنم، اما تا امروز کسی توجه‌م رو جلب نکرده! شایدم من توجه‌شون رو، به‌عنوان یه آدم بزرگ، جلب نکردم :)

مرد آن بُوَد که روی نتابد ز دوستی

لَو بُسَّت الجبال اَوِ انشقت السَّماء

عبدالواسع جبلی

ما که همیشه‌ی خدا سر سفره‌ی خدا نشسته‌ایم، چرا به رمضانی که سفره‌ها را باید جمع کرد، ماه مهمانی خدا می‌گوییم! :)

اَلحَمدُالله الذّی لااَرجُوا غَیرَهُ، وَ لَو رَجَوتُ غَیرَهُ لاَخلَفَ رَجائی!

سپاس خدایی را که به غیر او امید نبندم، که اگر جز به او امید می‌بستم، ناامیدم می‌نمود!  -دعای ابوحمزه ثمالی-

همه توصیه می‌کنند به فهمیدن، اما بعد از فهمیدن چه باید کرد؟ شاید گام بعد از فهمیدن استفاده از سلاح گریه است.

اِرحَم مَن رأسَ مالِهِ رَجاءُ و سِلاحهُ بُکاءُ.  

رحم کن بر کسی که سرمایه‌اش امید و سلاحش گریه است! -دعای شیرین کمیل-

باید از لحاظ روان‌شناسی دلیلی وجود داشته باشه که توضیح بده چرا تقویم ذهنی من هنوز در سال 95 به سر می‌بره؟ در این بلبشوی انتخاباتی، حوصله هیچ بحث سیاسی رو نداشتم و ندارم، چون دنیا می‌تونه به سادگی درک حقیقت باشه و هم زمان به دشواری درک حقیقت!

و اِن اَدخَلتَنی النّار اَعلَمتُ اَهلَها اَنّی اُحِبُّک!

و اگر در آتشم اندازی به اهالی آنجا خواهم گفت که دوستت دارم!  -مناجات شعبانیه-

چشم به راه مانده‌ایم
تا کسی از در بیاید
که نمی‌آید

یک در دارد این خانه
و هزار پنجره...

آرامشی که در دل‌کندگی هست در هیچ دلبستگی‌ای نیست.

انگار که یک کوه سفر کرده از این شهر

آنقدر که خالی شده بعد از تو جهانم

فاضل نظری