در شلوغی مترو، همه معتقدند که خاصیت مترو اینه! این یعنی خو کردن به مشکل! یعنی قبول کردن شرایط فعلی و نبود هیچ راه‌حلی! این یعنی آگاه نبودن به حقوق خود! این یعنی در کنار آدم‌های همه‌چیزدان ِ هیچ‌چیزندان زندگی کردن!

با دیدن خیل عظیم خانوم‌های کارمند، با خودم فکر می‌کنم که انگیزه هر کدومشون از کار کردن چیه؟ کسی رو می‌شناسم که سرپرست خانواده است و کسی  رو هم می‌شناسم که صرفا می‌خواد هزینه کافه رفتن با دوستاش رو خودش تقبل کنه، نه همسرش! دنیای آدم‌ها چقدر متفاوته! چیزی که خیلی آزاردهنده است، اینه که خانوم‌ها برای خیلی از کارفرماها، نیروی کار ارزون محسوب میشن!

میزکار موقتم :)

برام جالبه که خیلی‌ها هیچ‌وقت به مفاهیم و سوالات اساسی درمورد زندگی فکر نمی‌کنند و زمانی که در جمعی این سوالات مطرح میشه، برای اولین بار تصمیم می‌گیرند کمی درموردش فکر کنند و معمولا هم در همون لحظه به نتیجه مشخصی نمی‌رسند و البته طبیعیه. جالبتر اینکه وقتی می‌بینند کسی قبلا به این سوالات فکر کرده، تعجب می‌کنند! و بعضی دیگه هستند که فکر می‌کنند فقط خودشون به این سوالات فکر کردند و آدم‌ها رو به دو دسته "خودشون" و "بقیه" تقسیم می‌کنند! در بین افرادی که به این سوالات و مفاهیم فکر کردند، افرادی هستند که تصور می‌کنند فقط پاسخ‌هایی که خودشون برای این سوالات دارند، درسته و قطعا پاسخ دیگران غلطه! عجب پیچیده گفتم :)

امروز برای تمدید سنوات ترم شش ارشد، امضای استاد راهنمام رو جعل کردم! استاد دانشگاه نبودند، درحالیکه باید می‌بودند، و زمان برای تمدید نداشتم! :)

و در آخر گوش جان می‌سپاریم به قطعه شعر کوتاهی از احمد شاملو:

مرگ را پروای آن نیست

که به انگیزه‌ای اندیشد

زندگی را فرصتی آنقدر نیست

که در آینه به قدمت خویش بنگرد

و عشق را مجالی نیست

حتی آنقدر که بگوید

برای چه دوستت می‌دارد!

چند روز پیش تولدم بود. از گذر عمرم راضیم و هیچ حسرت جدی و مهمی ندارم. گرچه مسیری که تا امروز اومدم بهینه نبوده و می‌شد که بهتر و کامل‌تر باشه، اما همیشه سعی کردم که بهترین تلاشم رو برای بهترین انتخاب‌هام داشته باشم و همین برای من کافیه.

حافظ جان روز تولدم فرمودند:

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

دل ز تنهایی به جان آمد، خدا را همدمی

چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو

ساقیا جامی به من ده، تا بیاسایم دمی

زیرکی را گفتم این احوال بین، خندید و گفت

صعب روزی، بوالعجب کاری، پریشان عالمی

سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چِگِل

شاه ترکان فارغ است از حال ما، کو رستمی

در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست

ره‌روی باید جهان‌سوزی، نه خامی بی‌غمی

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست

عالمی دیگر بباید ساخت، وز نو آدمی

خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم

کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی

گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق

کاندر این دریا نماید هفت دریا، شبنمی!

درحالی‌که پایان‌نامه‌ام رسما رو هواست، این ماجراهای سیاسی هم تموم نمیشه که جرئت کنم یه سر به دانشکده بزنم! هر کس بتونه اقتصاد این کشور رو درست کنه، برنده بازی سیاسی خواهد بود، بی‌شک! کاش مردم بدونن که هر دولت و نظامی دیگه‌ای هم داشته باشیم، باز هم یا تورم داریم، یا رکود! برای خروج از رکود، باید یارانه رو حذف کنند، تورم رو بالا ببرند، نرخ ارز رشد کنه، بنزین آزاد بشه، مالیات بالا بره و امثال این مسائل تا اقتصاد درست بشه وگرنه همین آش و همین کاسه!

یک مطلب روانشناسی کوتاه می‌خوندم درمورد اینکه چه فرقی داره افراد یک ویژگی رو از دوران کودکی داشته باشند و یا در میانه زندگی این ویژگی رو کسب کنن! با همه صحبت‌هاش موافق نبودم اما بخشیش درسته. گفته بود که وقتی یک نفر از کودکی در خانواده‌ای بزرگ می‌شه که از همون دوران بهش اعتماد به نفس داده می‌شه با کسی که بعدها سعی می‌کنه اعتماد به نفس رو در خودش ایجاد کنه فرق داره. وقتی یک بچه اعتماد به نفس داره، می‌تونه تمام علاقمندی‌های خودش رو از فیلتر اعتماد به نفسش عبور بده و دقیقا همونی بشه که انتخاب خودشه. اما وقتی کسی مثلا در نوجوانی شروع به کسب اعتماد به نفس می‌کنه، شخصیت خودش رو به عنوان یک فرد با اعتماد به نفس، در قالب تعریف‌هایی که جامعه از چنین فردی داره می‌ریزه. یعنی مثلا باور می‌کنه که برای اینکه اعتماد به نفس بالایی داشته باشه، لزوما باید برون‌گرا هم باشه، بلند هم حرف بزنه، همیشه توجه‌ همه افراد رو جلب کنه، همیشه رهبر باشه، همیشه حق با اون باشه، اشتباه براش بی‌معنیه و... و این فرد به جای اینکه واقعا اعتماد به نفس داشته باشه، یک پوسته از آدم با اعتماد به نفس رو برای خودش ایجاد می‌کنه. درحالی‌که کودکی که با این ویژگی بزرگ می‌شه ممکنه یک فرد درون‌گرا بشه که اعتماد به نفس بالایی هم داره. جالبه بدونید که قالب ذهنی عوام انقدر شبیه به پوسته فرد دسته دومه که هیچ وقت اعتماد به نفس داشتن افرادی که با اعتماد به نفس بزرگ شدن رو باور نمیکنن. درحالی‌که اعتماد به نفس واقعی رو همون افراد دارن، کسانی که براساس معیارهای شخصی و علاقمندی‌هاشون شخصیت خودشون رو شکل دادن و نه افرادی که متناسب با پسند و دلخواه جامعه رفتار می‌کنن. چیزی که درمورد افراد دسته دوم خطرناکه، قرار گرفتن در موقعیت‌هاییه که به شدت می‌تونه پوسته ظاهری‌شون رو شکننده کنه. یعنی درست در موقعیتی که باید از این ویژگی منتفع بشن، به علت عمق نداشتن، ازش ضربه می‌خورن و گاهی خودشون هم نمی‌فهمن که دقیقا چه اتفاقی افتاد، چون خودشون هم این پوسته رو باور کردن!