هروقت که حوصله‌ام بگیره درباره گذشته‌ام چیزهایی می‌نویسم. هرچی بیشتر پیش می‌رم، بیشتر می‌فهمم که هیچ اتفاق غیرعادی و خارق‌العاده‌ای برام نیفتاده. زندگی آروم و تقریبا بی‌دغدغه‌ای داشتم خدا رو شکر. بچگی‌هام رو خیلی یادم نمیاد، از اینکه می‌بینم بعضی‌ها جزئیات زیادی از دوران کودکی‌شون رو یادشونه تعجب می‌کنم. بعضی اتفاق‌ها اون هم نه با جزئیات که خیلی کلی تو ذهنم هستند. مثلا بعضی حس‌هایی که اون دوران داشتم رو یادمه. یادم میاد که همیشه لیست "خوبها"یی که روی تخته می‌نوشتم طولانی‌تر از لیست "بدها" بود. خیلی خیال‌پرداز بودم و با خودم فکر می‌کردم اینکه دوستم با بغل دستیش حرف بزنه یا تو کلاس خوراکی بخوره که کار بدی نیست! همیشه هم یه عده بودن که زیرآب می‌زدن که فلانی اصلا بدها رو نمی‌نویسه! گاهی هم نوبت مبصریم رو به بعضی بچه‌ها که اعتمادبه‌نفس‌شون پایین بود می‌بخشیدم. چقدر دلم برای سادگی اون دوران تنگ شده...


لَو سَکَتَ الجاهِلُ، مَااختَلَفَ النّاسُ. امام جواد ع
اگر افراد جاهل ساکت باشند، مردم به اختلاف نمی‌افتند.
کشف الغّمه، جلد2، ص349

یعنی منم ساکت باشم بهتره؟

هر آدمی به یه بابالنگ‌دراز احتیاج داره که حتی وقتی داره از دیگران بدگویی می‌کنه و از خودش تعریف، به آدم نگه خودپسندِ مغرور! نگه همه بدی‌های دیگران رو می‌بینن و خوبی‌های خودشون رو! بگه آره تو خوبی بقیه بدن :دی

کسی که خوب درس می‌خونه، خرخونه! کسی که خوب پول درمیاره، خرپوله! کسی که خوب کار می‌کنه، خرکاره! کسی هم که آدم خوبیه، خره! بیشتر از سازنده بودن، تخریبگرهای خوبی هستیم!


هرچه تبر زدی مرا، زخم نشد، جوانه شد!

امروز تو مترو معلم ریاضی سوم راهنمایی‌ام رو دیدم. انقدر ذوق زده بودم که اگر اخلاق جدی‌اش رو یادم نبود، حتما خودمو می‌انداختم تو بغلش! مثل همون قدیما بود فقط کمی صورتش چروک شده بود. از اینکه ایستاده بود و چند تا دختر جوون نشسته بودن خجالت کشیدم و احساس کردم چقدر همه اینها آدمهای تنفرانگیزی هستن که برای معلمم بلند نمیشن! هم من و هم دوستای صمیمی‌ام رو یادش بود، من اما چند دقیقه فکر کردم تا اسمش یادم اومد! چقدر معلمهای زمان ما گچ خوردن تا به ما دو کلمه درس یاد بدن! معلمهای الان با پاورپوینت و تخته هوشمند نخبه‌پروری میکنن ان‌شاءالله!



برخیز که چشم‌های مستت
خفته است و هزار فتنه بیدار

یا خاطر خویشتن به ما ده
یا خاطر ما ز دست مگذار

هم زخم تو به، چو می‌خورم زخم
هم بار تو به‌، چو می‌کشم بار

من پیش نهاده‌ام که در خون
برگردم و برنگردم از یار

گر دنیی و آخرت بیارند
"کاین هر دو بگیر و دوست بگذار،"

ما یوسف خود نمی‌فروشیم
تو سیم سیاه خود نگه‌دار

سعدی جان