چشمِ بینا در خرمن آتش و دودی که از دل زبانه می‌کشد، گم می‌شود. چشم آن‌گاه میدانی برای دیدن دارد که آتش و دود فرونشسته باشد؛ که جنون فروکش کرده‌باشد و بر گورهای سوخته، آرامش بال انداخته‌باشد. چشمِ بینا، درون دودِ سودا کور است.