از یک جهت کسی که با من هم‌گروه می‌شه خوش به حالشه و از یک طرف بیچاره است! از این جهت که کار رو کامل و منظم انجام می‌دم و معمولا جزو ماکسیمم‌های کلاسم، خوش به حالشه. ولی از این جهت که باید اون هم کار رو کامل انجام بده، دقت به خرج بده، سر وقت تحویل بده و... اذیت می‌شه چون معمولا دانشجو جماعت به اینطور کارها عادت ندارند. آخرین لحظه به استاد میل می‌زنند قسمش می‌دند که موعد تحویل رو تمدید کنه و نهایتا هم از چند جا کپی پیست می‌کنند و می‌شه یه پروژه! هم‌گروهی داشتن برای من خوشایند نبوده و نیست! گزارش رو که باید تحلیل خودش باشه، از یک مقاله کپی کرده، زحمت ترجمه هم به خودش نداده، برای ارائه یک فایل پاور هم آماده نکرده! تازه اگه همه اینها هم باشه، به موقع انجام نمی‌ده یا انقدر بی‌سلیقه است که اصلا ارزش کارش دیده نمی‌شه! جالب‌تر اینکه وقتی استاد می‌پرسند که کی برای پرزنت حاضره، هم‌گروهی جان داوطلب می‌شه که من برم ارائه بدم! :) تازه این حالت خوبشه که همکاری می‌کنه! در اکثر مواقع، همه کارها با منه، پرزنت هم با منه چون من درجریان کارم دیگه! تازه قبل از کلاس باید یه خلاصه‌ای هم از روند کار بهش بگم که اگر استاد سوال کرد نفهمه هم‌گروهی تماشاچی بوده!
نمی‌دونم اینا با این روحیه‌شون چطوری دانشگاه قبول می‌شن؟

یک دعوای عجیبی بین تشکل‌های دانشجویی هست! جای داشتن هدف مشترک و در کنار هم حرکت کردن، اهداف مستقلی دارند و با هم رقابت می‌کنند. عجیب‌تر اینکه مسئولان بالایی برخی از این تشکل‌ها افرادی هستند که با بیس نظام و حکومت مخالفند و اینکه چه کسی این افراد رو به این مصدرها می‌رسونه جای تامل داره! انقدر که وقتی متوجه می‌شن کسی برای تشویق افراد اون تشکل به تشکل دیگه‌ای داره فعالیت می‌کنه یک جنگ به معنای واقعی راه میفته! عجیب‌تر اینکه هر کدوم از این تشکل‌ها به دلایلی که بر ما پوشیده هم نیست، به هیچ وجه در کارشون موفق نیستن و صرفا یک عده دور هم جمع شدند و برگه هدر می‌کنند و به محیط زیست آسیب می‌زنند و حتی صف اول نماز جماعت رو هم پر نمی‌کنند و حتی روی خوش هم به دیگران نشون نمی‌دهند و همه آدم‌های غیر از خودشون در جبهه مخالف‌شون قرار دارند و...

با اینکه اصلا دلم نمی‌خواد دیگه به رفتن از ایران فکر کنم، اما نمی‌دونم چرا کارهایی می‌کنم که اگه روزی بخوام برم، از انجام ندادن‌شون پشیمون نباشم! انگار دارم پنهان از خودم برای رفتن آماده می‌شم!

از مهم‌ترین دغدغه‌های دوران کارشناسی‌مون پیدا کردنِ نسبتِ بهینه‌یِ ترکیبِ آب‌زرشک، یخ‌دربهشت آلبالویی و نمک بود! یکی از دوستام که ترکیبش خیلی طرفدار داشت، معمولا اول یک سوم آب زرشک و دو سوم یخ‌دربهشت آلبالویی رو با سه بار پاشش نمک مخلوط می‌کرد. بعد که دو سوم ترکیب به‌دست اومده رو می‌خورد، یک سوم از دو سوم فضای خالی لیوان رو یخ‌دربهشت آلبالویی و باقیش رو آب زرشک با دو بار پاشش نمک می‌ریخت! ترکیبی که دفعه دوم به‌دست میومد واقعا خوشمزه بود! :دی نکته جالبش این بود که آقای یخ‌دربهشت فروش پول یک لیوان رو از ما می‌گرفت. یه بار همین دوستم بهش گفته بوده "ما بچه های دانشگاه دولتیم، آزادی نیستیم!" اون آقا هم گفته بوده "از قیافه‌هاتون معلومه!"



ای ابر غم! ببار و دل از گریه باز کن
ماییم و سرگذشت شب بی‌ستاره‌ای!
هوشنگ ابتهاج

نقشه آسمان را دیده‌اید؟ پر از نقطه‌های سیاه کمرنگ و پررنگ است که کنار هم ظاهرا اشکال بی‌معنا ساخته‌اند، اما همین‌ها راهنمای مسیرهای زمینی‌اند. باید نقشه آسمان را دقیقا بالای سر نگه داشت، طوری‌که شرق و غرب و شمال و جنوب نقشه بر جهات اصلی آسمان منطبق شود. کسی که نابلد باشد، یا اصلا متوجه نکته ریز جهت‌ها در نقشه نمی‌شود، یا خیال می‌کند نقشه را کسی طراحی کرده که حتی جهات اصلی را نمی‌شناخته است. اما نقشه‌خوان می‌فهمد که چه دقتی در طراحی‌اش بکار رفته است. بهترین نشانه برای راه‌یابی، راه علی است. انگار خدا هنگام نقاشی گرده‌ای نور در آسمان پاشیده است.