اگر من روانشناس بودم، حتما در رابطه با هوش تصمیم‌گیری صاحب‌نظر می‌شدم. خیلی از ما آدم‌های باهوشی در بعضی ابعاد هستیم، اما تصمیم‌های خوب و به‌جا نمی‌گیریم. مثلا دوستی دارم که می‌تونسته ارشد رو بدون کنکور در دانشگاه دوره کارشناسیش که شریف بوده بخونه، اما تصمیم می‌گیره یه رشته دیگه ارشد شرکت کنه! بعد از یک‌سال درس خوندن برای کنکور رتبه‌اش 15 می‌شه اما صندلیش فروخته شده بوده و اون سال رو هم از دست می‌ده! دوباره یک‌سال دیگه برای کنکور می‌خونه ولی برای یک رشته دیگه، حتی دوباره همون رشته قبلی هم نه! و الان هم از تغییر دانشگاه و رشته‌اش ناراضیه! یا یکی از همکلاسی‌ها درحالیکه در یک شرکت خوب مشغول به‌کار بود، به خیال شغل بهتر چند هفته‌ای درگیر جای دیگه‌ای شد و هم شغلش رو از دست داد و هم شرکت دوم نپذیرفتش و هم از درس‌ها به شدت عقبه!

بیگ‌محمّد: تو هیچ‌وقت عاشق بوده‌ای ستّار؟
ستّار به لبخندی دوستانه در چشمان و گونه‌های جوان بیگ‌محمد نگریست و گفت:
-عاشق زیاد دیده‌ام!
بس ساده و یکرویه بیگ‌محمّد پرسید:
-راه و طریقش چه جور است، عشق؟
ستّار به جواب گفت:
-من که نرفته‌ام، برادر!
-آنها که رفته‌اند، چی؟ آنها چه می‌گویند؟
ستّار گفت:
-آنها که تا به آخر رفته‌اند، وانگشته‌اند تا چیزی بتوانند بگویند!
-به جد می‌پرسم، ستّار!
-من هم به جد جواب می‌دهم، به جان همدیگر. آنکه عاشق است، خودش خودش را نمی‌تواند ببیند تا بتواند حال خودش را وصف کند. مگر تو همین یک دم پیش این را نمی‌گفتی؟ نمی‌گفتی که حیران و لال شده بودی؟ همین است، دیگر. آن جور شده بوده‌ای، که خودت از خودت غافل شده بوده‌ای. حالا بگیر که همان یک "دم" بشود همیشه. آن وقت حرفی به زبانت می‌آید که از حال خودت برای دیگران بزنی؟ گیرم که حرفی به زبانت بیاید؛ تازه گفتنت چیزی را روشن نمی‌کند. گنگ را، گنگ‌تر می‌کند. ها؟!
بیگ‌محمد به دریغ گفت:
-همین است؛ همین!


کلیدر، جلد ششم، محمود دولت‌آبادی

از یک جهت کسی که با من هم‌گروه می‌شه خوش به حالشه و از یک طرف بیچاره است! از این جهت که کار رو کامل و منظم انجام می‌دم و معمولا جزو ماکسیمم‌های کلاسم، خوش به حالشه. ولی از این جهت که باید اون هم کار رو کامل انجام بده، دقت به خرج بده، سر وقت تحویل بده و... اذیت می‌شه چون معمولا دانشجو جماعت به اینطور کارها عادت ندارند. آخرین لحظه به استاد میل می‌زنند قسمش می‌دند که موعد تحویل رو تمدید کنه و نهایتا هم از چند جا کپی پیست می‌کنند و می‌شه یه پروژه! هم‌گروهی داشتن برای من خوشایند نبوده و نیست! گزارش رو که باید تحلیل خودش باشه، از یک مقاله کپی کرده، زحمت ترجمه هم به خودش نداده، برای ارائه یک فایل پاور هم آماده نکرده! تازه اگه همه اینها هم باشه، به موقع انجام نمی‌ده یا انقدر بی‌سلیقه است که اصلا ارزش کارش دیده نمی‌شه! جالب‌تر اینکه وقتی استاد می‌پرسند که کی برای پرزنت حاضره، هم‌گروهی جان داوطلب می‌شه که من برم ارائه بدم! :) تازه این حالت خوبشه که همکاری می‌کنه! در اکثر مواقع، همه کارها با منه، پرزنت هم با منه چون من درجریان کارم دیگه! تازه قبل از کلاس باید یه خلاصه‌ای هم از روند کار بهش بگم که اگر استاد سوال کرد نفهمه هم‌گروهی تماشاچی بوده!
نمی‌دونم اینا با این روحیه‌شون چطوری دانشگاه قبول می‌شن؟

یک دعوای عجیبی بین تشکل‌های دانشجویی هست! جای داشتن هدف مشترک و در کنار هم حرکت کردن، اهداف مستقلی دارند و با هم رقابت می‌کنند. عجیب‌تر اینکه مسئولان بالایی برخی از این تشکل‌ها افرادی هستند که با بیس نظام و حکومت مخالفند و اینکه چه کسی این افراد رو به این مصدرها می‌رسونه جای تامل داره! انقدر که وقتی متوجه می‌شن کسی برای تشویق افراد اون تشکل به تشکل دیگه‌ای داره فعالیت می‌کنه یک جنگ به معنای واقعی راه میفته! عجیب‌تر اینکه هر کدوم از این تشکل‌ها به دلایلی که بر ما پوشیده هم نیست، به هیچ وجه در کارشون موفق نیستن و صرفا یک عده دور هم جمع شدند و برگه هدر می‌کنند و به محیط زیست آسیب می‌زنند و حتی صف اول نماز جماعت رو هم پر نمی‌کنند و حتی روی خوش هم به دیگران نشون نمی‌دهند و همه آدم‌های غیر از خودشون در جبهه مخالف‌شون قرار دارند و...