دلم برای خواننده‌های قدیمی وبلاگم تنگ شده: رهگذر، شب، حدیث، سنتوری، پرنیا، سینا، عنکبوت... کاش می‌شد از روی آی‌پی آدم‌ها، لوکیشن‌شون رو پیدا کرد! :)

امروز دو ساعت جلوی اتاق استادم منتظرش بودم. یاد حرفای رئیس دانشکده افتادم که در جواب دانشجوها که معترض بودن چرا برنامه‌هاشون انقدر در طول هفته پراکنده است، گفت: دانشجو اصلا نباید از دانشکده بیرون بره! اینجا بوفه هست، سایت هست، آلاچیق و نیمکت هست، کتابخونه هست! واقعا چرا ما نمی‌مونیم دانشکده؟
یکی از دانشجوهای مذکر استاد راهنمام داشت به استادم می‌گفت که برای انتخاب موضوعش حداقل صد تا مقاله خونده. من هشت تا مقاله خوندم، بیست و چهار صفحه ادبیات تحقیق نوشتم، البته هنوز ترجمه نکردم که قطعا فارسیش بیشتر می‌شه. بنظرم غلو کرد وگرنه من تو ذات این پسرا نمی‌بینم که فقط برای انتخاب موضوع صد تا مقاله بخونن، اونم حداقل! من جای استادم بودم می‌گفتم تا آخر شب خلاصه همشونو برام میل کن!



گنجایش دیگری ندارد دل من
هم‌چون قدح شراب، لبریز توام!
شفیعی کدکنی

در یک سایت چینی که مربوط به commodityهای مختلف بود، دنبال یکسری اطلاعات بودم. برای استفاده از اطلاعات سایت، حتما باید عضو می‌شدم. با این‌حال موفق نشدم اطلاعاتی رو که می‌خواستم پیدا کنم. بدون برداشتن هیچ داده‌ای از سایت بیرون اومدم. دو روز بعد با من از چین تماس گرفتن که چرا هیچ اطلاعاتی از سایت‌شون برنداشتم و چه‌طور می‌تونن بهم کمک کنن؟ حتی برام میل هم زدن. بعد از دپارتمان بازاریابی‌شون باهام تماس گرفتن و میل زدن، و دوباره تماس که هنوز منتظر جواب میل هستیم! یعنی چی آخه؟! چه‌طوری میشه اننننقدر مسئولیت اجتماعی‌ براشون جدی میشه و برای ما نه؟