اصلا از داشتن همکار خانوم خوشم نمیاد، انقدر که تو حواشی سیر می‌کنن و با وجود داشتن تحصیلات و زندگی کردن در دنیای نیمچه مدرن امروزی، افکار سطح پایین اعصاب‌خردکن دارن! گاهی فقط سعی می‌کنم یه جوری باهاشون کنار بیام که این روزهای همکار بودن بگذره! اضافه کردنیه که به شدت خوب تظاهر می‌کنم که هیچ حس منفی نسبت بهشون ندارم، درحالی‌که اگر دست من بود حتی دلم نمی‌خواست تصادفی ببینمشون...

چطور میشه از دیگران انتظار داشت حسود نباشن؟

وقتی با کسی وارد رقابت باید شد که مطمئنیم قوی‌تریم! اما تا زمانی‌که قوی‌‌تر نشدیم، کنارش موندن بهترین استراتژی و مقابلش قرار گرفتن بدترین استراتژیه!

ثبات را از تغییر بیشتر دوست دارم، اما از تغییر کردن نمی‌ترسم. تغییر کردن به خودی خود ترس ندارد، اما دیگران ترسناکش می‌کنند. با تغییر سخت کنار می‌آیند! اما مگر هر آدمی چند بار فرصت زندگی دارد که آن را هم در ترس دیگران بگذراند؟ اصلا نمی‌فهمم که چرا خودشان انقدر کم تغییر می‌کنند؟ بعضی آدم‌ها فرصت زندگی را از خودشان می‌گیرند! با تعصب، با اصرار بر انتخاب‌ها، با ترس از دیگران!

we will have to face the music over our bold moves.

باید عواقب جسارت‌هایی رو که به خرج دادیم، بپذیریم!

ما آدم‌های خوب‌نما! ما آدم‌های بی‌قلب! ما آدم‌های پول‌دوست! ما آدم‌های شعاری! ما آدم‌های خودخواه! ما آدم‌های بی‌تفاوت! ما آدم‌های تنبل! ما آدم‌های بدون راه‌حل! ما آدم‌های اکسیژن‌سوز! ما آدم‌های بی‌مصرف!
چطور میشه اشک یک بچه معصوم رو دید و بی‌تفاوت گذشت؟ قطعا ما موجوداتی با ویژگی‌های فوق الذکریم!

ما بیشتر از اینکه درگیر رفتار و درون خود باشیم، درگیر دیگرانیم که آیا واقعا آنچه که به آن تظاهر می‌کنند، هستند! یکی از خطاهای ادراکی که معمولا در قضاوت‌های ما به شدت اثرگذار است، خطای من‌سانی است؛ یعنی خودمان را معیار سنجش قرار می‌دهیم! اوج تراژدی این ماجرا اینجاست که "خود"ی را که نمی‌شناسیم، معیار سنجش قرار می‌دهیم!


سرگشته محضیم و در این وادی حیرت
عاقل‌تر از آنیم که دیوانه نباشیم
اخوان ثالث

همیشه دلیلی برای ترسیدن از آدم‌ها وجود داره. من از مردای همه‌چیزدان و همه‏‌چیزدیده و همه‌چیزشنیده می‌ترسم. از دخترهایی که تا وقتی که اون‌ها رو نمی‌شناسم، بهم نزدیکن، اما همین که قدمی بهشون نزدیک می‌شم، همین نزدیکی مثل طوفانی من رو ازشون هزار سال نوری دور می‌کنه! دخترهایی که می‌تونن ساعت‌ها راجع به انواع توتون نظر بدن، از خاطره اولین پارتی بگن که شربت (!) آرامبخش‌دارش باعث شده بخشی از مهمونی رو اصلا به یاد نیارن، خاطرات شمال به همراه آ  ب  ج   و خریدن‌های یواشکی‌شون، جوک‌های مثبت هجدهی که برادرشون براشون فوروارد کرده... من از همه این آدم‌های پر از آزادی (!) و بی‌حریم می‌ترسم!


بگذار در بزرگی این منجلاب یاس
دنیای من به کوچکی انزوا شود!
سیمین بهبهانی

در یک سایت چینی که مربوط به commodityهای مختلف بود، دنبال یکسری اطلاعات بودم. برای استفاده از اطلاعات سایت، حتما باید عضو می‌شدم. با این‌حال موفق نشدم اطلاعاتی رو که می‌خواستم پیدا کنم. بدون برداشتن هیچ داده‌ای از سایت بیرون اومدم. دو روز بعد با من از چین تماس گرفتن که چرا هیچ اطلاعاتی از سایت‌شون برنداشتم و چه‌طور می‌تونن بهم کمک کنن؟ حتی برام میل هم زدن. بعد از دپارتمان بازاریابی‌شون باهام تماس گرفتن و میل زدن، و دوباره تماس که هنوز منتظر جواب میل هستیم! یعنی چی آخه؟! چه‌طوری میشه اننننقدر مسئولیت اجتماعی‌ براشون جدی میشه و برای ما نه؟