همیشه دلیلی برای ترسیدن از آدم‌ها وجود داره. من از مردای همه‌چیزدان و همه‏‌چیزدیده و همه‌چیزشنیده می‌ترسم. از دخترهایی که تا وقتی که اون‌ها رو نمی‌شناسم، بهم نزدیکن، اما همین که قدمی بهشون نزدیک می‌شم، همین نزدیکی مثل طوفانی من رو ازشون هزار سال نوری دور می‌کنه! دخترهایی که می‌تونن ساعت‌ها راجع به انواع توتون نظر بدن، از خاطره اولین پارتی بگن که شربت (!) آرامبخش‌دارش باعث شده بخشی از مهمونی رو اصلا به یاد نیارن، خاطرات شمال به همراه آ  ب  ج   و خریدن‌های یواشکی‌شون، جوک‌های مثبت هجدهی که برادرشون براشون فوروارد کرده... من از همه این آدم‌های پر از آزادی (!) و بی‌حریم می‌ترسم!


بگذار در بزرگی این منجلاب یاس
دنیای من به کوچکی انزوا شود!
سیمین بهبهانی

در یک سایت چینی که مربوط به commodityهای مختلف بود، دنبال یکسری اطلاعات بودم. برای استفاده از اطلاعات سایت، حتما باید عضو می‌شدم. با این‌حال موفق نشدم اطلاعاتی رو که می‌خواستم پیدا کنم. بدون برداشتن هیچ داده‌ای از سایت بیرون اومدم. دو روز بعد با من از چین تماس گرفتن که چرا هیچ اطلاعاتی از سایت‌شون برنداشتم و چه‌طور می‌تونن بهم کمک کنن؟ حتی برام میل هم زدن. بعد از دپارتمان بازاریابی‌شون باهام تماس گرفتن و میل زدن، و دوباره تماس که هنوز منتظر جواب میل هستیم! یعنی چی آخه؟! چه‌طوری میشه اننننقدر مسئولیت اجتماعی‌ براشون جدی میشه و برای ما نه؟

اندیشه اقتباسی، حتی اگر درست هم باشد، قابل قبول نیست. برای اندیشه باید زحمت کشید. فردا هم مثل همه روزهای خداست، گرچه روز دانشجوهاست، اما بیشتر روز سیاسیون است! هرکس در یکی از سالنهای دانشگاه  سخنرانی برای یارکِشی (یا یارکُشی) دارند! پرزیدنت هم قشنگترین سالن  را انتخاب کردند! کاش به جای همه جمله هایی که "ما چه کردیم ها" را جار می زند، می گفتند "ببخشید که باید این کارها را هم انجام می دادیم اما نشد، یا کوتاهی کردیم"...


تواضع های ظالم مکر صیادی بود بیدل
که میخ آهنی گر خم شود، قلّاب می گردد...

دفاع ادراکی یکی از خطاهای ادراکی مهمی است که انسان را در ته چاه جهالت نگاه می دارد! وقتی با تمام قوا سعی می کنیم از نظر خود دفاع کنیم، برایش هزار توجیه می آوریم و هزار مغالطه می کنیم؛ دقیقا گرفتار دفاع ادارکی شده ایم. به عاقبت برجام نگاه کنید! بعد از سال ها تلف کردن انرژی و وقت و سرمایه حالا باید دست در دست هم دهیم و معامله به مثل کنیم. باید از یک اشتباه دفاع کنیم. خب چرا نپذیریم که این راه از اول هم قرار نبود به مقصد ِ خوبی برسد؟ پافشاری بر اشتباه، اشتباه بزرگتری نیست؟

بعضی سیستم‌ها برای ورود افراد به درونشون هیچ فیلتری ندارند. تنها معیارهایی دارند که به برخی اهداف فرعی‌شون مرتبطه. مثلا افرادی که به صداوسیما وارد می‌شوند، قبل از اینکه فن‌بیان داشته‌باشند و خوش صدا باشند، باید افکارشون با استراتژی‌های کشور هم‌سو باشه. چون این سیستم قراره از این فرد یک برند بسازه و اون فرد به نمادی برای این سیستم و کشور تبدیل بشه! اما در ایران، همواره افرادی به این سیستم وارد شدند که نه تنها هیچ بستگی‌ای به کشور و اهداف و آرمان‌هایش ندارند، که حتی ضدیت دارند! و البته این سیستم در حوزه‌های علمیه هم بدون فیلتر برقراره و گرگ‌هایی در لباس برّه پرورش میده! دشمن‌پروری از این بارزتر؟



دلم گرفته چنان ابرهای پاییزی
بخوان برای من امشب ترانه‌ای، چیزی

تو عاشقانه‌ترین رود سرزمین منی
که هیچ وقت به دریای من نمی‌ریزی!

امید صباغ‌نو

دقیقا روبه‌روی دانشکده ما، آلوده‌ترین نقطه تهران اعلام شده! یعنی عمرمون به دنیاست که زنده‌ایم وگرنه از لحاظ علمی، زنده بودنمون هیچ توجیهی نداره! :)
من اگر رئیس دانشکده بودم، دو هفته اردوگاه کوچک خان در رامسر رو برای دانشجوهای دانشکده اجاره می‌کردم و همه کلاس‌ها رو طی این مدت اونجا تشکیل می‌دادم.

نمایی از تهران از پنجره کلاس:

در کلاس بسیار شیرین کلام، استاد جان به سوالات ما جواب می‌دادند که جواب این شبهه را چه بدهیم و جواب آن شبهه را چه؟ استاد جان با لبخند می‌گفتند که گاهی قبل از آن‌که لازم باشد با کسی بحث فلسفی کنید، باید با او دوست شوید و یک روان‌پزشک خوب به او معرفی کنید! برخی به بن‌بست‌های روان‌شناختی (!) می‌رسند و امراض روحی دارند، وگرنه هیچ انسان سالمی انقدر بیمارگونه فکر نمی‌کند! راستش حالا که فکر می‌کنم می‌فهمم که چقدر از این دست آدم‌ها دیده‌ام!

تست شخصیت‌شناسی، من INTJ بودم!