یک روز که با حال نزار از تخت بیمارستان برگشتم خونه، با در شکسته شده خونه و طلاهای دزدیده شده مواجه شدم. همون شب خیلی حالم بد بود. خیلی... حتی از خونمون بدم میومد. از تصور اینکه یه عده قلچماق به حریم امن و خصوصی من وارد شدن، حتی به اتاق خوابم رفتن، حتی به وسایل شخصیم دست زدن حالم بد میشد... دزد بودن خیلی شغل عجیبیه ها. اولش فکر میکردم بخاطر جنبه مادیش خیلی ناراحتم. به هرحال مبلغ بالایی ارزش داشتن. اما بعدتر که بیشتر فکر کردم متوجه شدم از اینکه دستاوردهای ۷ سال کار کردنم رو از دست دادم ناراحتم. واقعا اون طلاها حاصل ۷ سال ۵ صبح بیدار شدنم بودن.

و در نهایت با تشکر ویژه از نیروی خدوم انتظامی که گفتن چقدر پیگیری میکنید؟! اگر پیدا بشه خودمون بهتون خبر میدیم :)

شما یه انسان شایسته که در راس اموره به من معرفی کن!

با تشکر از مدیران بی عرضه ای که منجر به تعطیلی های پی در پی ما میشن :)

من با یکسال و نیم سابقه هر روز سوتی های رئیس صندوق با ۲۹ سال سابقه رو جمع میکنم. زیبا نیست؟

ربط دو عبارت بالا در اینه که مشت نمونه خرواره. کل مملکت همین منواله. کسایی در راس امور هستند که شایسته نیستند. شما یه آدم شایسته به من معرفی کن! هرچی بیشتر با دوستان دولتی برخورد میکنم بیشتر میفهمم چه خیانتها که در حق ما مردم شده. بنظرم هیچ جوری نمیشه درستش کرد. باید نسلی که حاصل تفکرات پوسیده اند منقرض بشن یا دسته جمعی تو کوره ریخته بشن بلکه امید به تغییر ایجاد بشه. 

عصبانیم :)

گوش جان بسپاریم به شعری زیبا:

تو میتوانستی درست از آن ورشب
به هر بهانه برایم سکوت پست کنی
بدون اینکه بفهمی چقدر دلتنگم
برای خلوتمان خانه ای درست کنی

برای من که کنارت نشسته ام هرشب
بگویی از دل تنگت چقدر غم داری
بدون اینکه بفهمی چقدر دلتنگم
به گوش من برسانی که دوستم داری

دو دست گردن تنهایی ام بیندازی
برای دلداری در شکستها حتی
بدون اینکه بفهمی چقدر دلتنگم
مرا بغل کنی از دوردستها حتی

بیا بی آنکه بخواهیم باهم و بی هم
بداهه گریه کنیم از هزار فرسنگی
بدون اینکه بفهمی چقدر دلتنگم
بدون اینکه بفهمی چقدر دلتنگی

وحید نجفی