خدا رو شکر در هیچ چیز زیربنا نداریم! سیستم (!!) آموزشی منطقا، شرعا، عرفا، قانونا، علما، و... باید بر اصل استعدادیابی بنا شده باشه. یعنی باید به تعداد دانش آموزان و دانشجویانی که خروجی این سیستم هستند، یک نخبه در زمینه ای که کشف استعداد شده و اون استعداد پرورش داده شده، خارج بشه! حالا نخبه رو میشه ایده آل درنظر گرفت و تو سند استراتژی برای پُز دادن آورد، اما حداقل کشف استعداد که دیگه وظیفه غیرقابل انکار این سیستمه! موضوع مهم دیگه، نبود هیچ نوع قضاوتی درباره رشته های تحصیلیه! یعنی نباید پیش زمینه فکری معلمها (به عنوان الگوی فکری جامعه!!) اینطور باشه که باهوشها ریاضی میخونن و بی‌هوشها فنی و کاردانش! اصلا خوب و بد نباید اینطور تعریف بشه. خوب، یعنی جفت شدن پازل استعداد و انتخاب درست؛ بد هم نقطه مقابلش! ما یک عمر در این سیستم آموزشی تو گوش بچه ها میخونیم که هرکی باهوشه و میخواد کاره ای بشه، باید یا ریاضی بخونه یا تجربی! درحالیکه این فرهنگ فکری غلط اصلاح نشده یهو نخبگان ِ تصمیم گیرنده در سیستم آموزشی به این نتیجه میرسن که خودشون برای بچه ها انتخاب رشته کنن! نه استعدادیابی، نه اصلاح فرهنگ، نه توجیه!
اندر احوالات تعریف هوش که باید شرمزده بود! ما هوش رو فقط هوش ریاضی میدونیم! هرکسی که مسائل ریاضی رو بهتر حل کنه باهوشتره! طبق این تعریف هوش موسیقی، نقاشی، وکالت، پزشکی، مدیریت و... بی معنیه!
خجالت آورترین بُعد این ماجرا اینجاست که کسانی معلم میشن که دیگه هیچ شغلی پیدا نکردن و مجبور شدن به شغل بسیار شریف معلمی تن بدن! تناقض تلخی داره! تا جایی که شخصا شاهد بودم، کسانی از هم سن و سالهای من به این سیستم آموزشی وارد شدند که هنوز چهره شون وقتی که معلم ازشون سوال میپرسید و اونها متعجب به صورت معلم و گاهی به ما (به امید تقلب) خیره بودند، برام زنده است! چه سیستم مدارس و چه سیستم تدریس زبان!

توجه کردید اصلاح به خرابکاری مبدل میشه؟