دنیا دنیای مذاکره است! اما این ظاهرشه! در مذاکره استراتژی های مختلفی وجود داره، یکی از اونها استراتژی جنازه است. یعنی یکی از طرفین مذاکره انقدر قدرتمنده که فقط اون شرایط تعیین میکنه. طرف دیگه رو مثل جنازه توی رینگ میشه تصور کرد که فقط داره مشت میخوره! اما چی به یکی انقدر قدرت میده؟
توی مدیریت گفته میشه اینکه یه مدیر یا رهبر واقعا چقدر قدرتمنده مهم نیست، اینکه چقدر میتونه از خودش تصویر قدرتمندی بسازه مهمه! به محض اینکه این تصویر خراب بشه، حتی با وجود قدرت هم، دیگه وجهه قدرتمند سابق رو نمیتونه بدست بیاره! مثل وقتی که یه کارمند در حضور اعضای دیگه سازمان سر مدیر داد میکشه!
یه رهبر برای اینکه بتونه مشروعیت (به معنای اعتبار) کسب کنه، باید یکسری کارهای تشریفاتی انجام بده، مثلا بعضی روزها برای اعضای سازمان سخنرانی کنه و دستاوردهای سازمان رو نام ببره! متناسب با فرهنگ سازمان و استراتژی ها با سازمان های دیگه در ارتباط باشه و...

همه اینها در سطح مدیریت یه کشور قابل تعمیمه! ما هم داریمشون اما انگار بعضیا هستن که خیلی از داشتنشون خوشحال نیستن. خدا بهشون عقل بده :)



ز میان تمام این گلها
آه! تنها یکی شکفته نشد
دوستت دارمی که گفته نشد...

علیرضا فولادی