نمیدونم آیا این حجم قهوه و چایی که من میخورم مضره یا نه؟ ولی بدون اینا بیشتر از دو ساعت نمیتونم درس بخونم. امروز با خودم فکر میکردم اگر یه روز دانشجو نباشم، چیکار کنم؟ اصلا دوست ندارم به روزهای بدون دانشگاه فکر کنم... 

طفل میگرید مگر میداند این دنیا کجاست؟

عمر چون با های های آمد به هق هق بگذرد...

فاضل نظری

گاهی انگار تمام اتفاقات زندگی مثل حلقه های یک زنجیره بهم وصل شدند تا امروز در یک لحظه خاص قرار بگیرم و انتخاب کنم! انگار همه روزهای گذشته رقم خوردند تا نتیجه همه اون روزها رو یکجا و با هم در یک لحظه ببینم. خیلی اتفاقات کوچک مثل یک علامت هدایت کننده به یک مسیر تازه اما مهم بودن و حالا که نیمی از مسیر رو طی کردم، متوجه اثر ارزشمند اون علامت به ظاهر کوچک میشم :)


بنشین صاف و ساده گریه کنیم
مثل یک خانواده گریه کنیم

روی شنهای آبدار و نمور
زیر پلهای جاده گریه کنیم

میرسد روزی از غم انگور
زیر تابوت باده گریه کنیم

زیر سوهان زندگی آن روز
مثل آهن، براده گریه کنیم

گرچه آنقدرها هم آسان نیست
بنشین ایستاده گریه کنیم!

ناصر فیض

چند وقت پیش تو صفحه اینستاگرام یک بنده خدایی که خیلی بین مردم محبوب و نماد روشنفکر دینی هستند، دیدم که از تمام دی وی دی های سریال شهرزاد عکسی رو منتشر کردن و از پایان دوشنبه های شهرزادی گفتن! آدمها با تفاوتهاشون دیده میشن، یکی در اوج و یکی در قعر! وقتی کسی که از نسل خاصیه و لباس خاصی به تن داره و نماد آدمهای خاصی محسوب میشه، مثل عامه مردم رفتار کنه، مسئولیت خاص بودنش رو زیر پا گذاشته و آیا این خیانت نیست؟

آیا تو چنان که می نمایی هستی؟

هرچه پریدند پلکهای تمنا

مژده پایان انتظار نیامد

هرچه درخشید ماه و جلوه گری کرد

هیچ پلنگی به کوهسار نیامد

فاضل نظری

محدودیت رو دوست ندارم. البته هیچ کس دوست نداره اما در 99% موارد تعریف مشترکی برای محدودیت وجود نداره. دوست دارم همیشه اون آدمی باشم که توی خوابهام هستم، رها و بی قید. میبینم اما نه با چشم، راه میرم اما نه با پا، میشنوم اما نه با گوش! اصلا اصلمون همونه، به زور گذاشتنمون تو قفس...

چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم!

خدا رو شکر هیچی دلیل هیچی نیست :)

بر درد نارسیده و درمانت آرزوست؟!

سعدی جان

وقتی اتاقم نامرتبه اصلا نمیتونم تمرکز کنم همونطور وقتی که میزم مرتبه نمیتونم!

از جمله "درس دارم" بدم میاد!

قاعدتا این خیل عظیمی از جمعیت که به سمت نمایشگاه کتاب روونه شدند و خواهند شد، همگی کتابخون نیستند. بعضی میان کتابای دانشگاهی و کنکور بخرن، بعضی تفریحی میان، بعضی میان رمان نویس و شاعر و امیرعلی نبویان رو زیارت کنن، بعضی هم میان بروشورهای انتشاراتی ها رو جمع کنند! یه عده قلیلی هم میرن که برای یک سالشون توشه برگیرن! اینا مقربین واقعین و رستگار میشن :) 

زمانی که نوجوون بودم و جلسات شب شعر و نقد و... میرفتم، اساتید بهمون میگفتن که تو جمع ما دو کار هیچ وقت نقد نمیشه: کاری که خیلی ضعیفه و کاری که قویه. منکه سواد نقد اثر ادبی قوی رو اصلا ندارم، اما سواد اندکم در حد گرفتن چند ایراد وزن و قافیه و از این دست ایرادات هست. یکی از دوستان بسیار قدیمیم ترانه ای فرستاد که براش نقد کنم! مردد بودم که چی بگم و چطور بگم که هم ایرادهاش رو گفته باشم و هم ناراحت نشه. بگذریم که وسط درس خوندنم چقدر از وقت مفید و باارزشم برای اینکار صرف شد، دلم از این میسوزه که نهایتا به حسادت متهم شدم. چرا که یکی از ترانه سراهای معروف (با علم به این موضوع که معروف بودن و معتبر بودن متفاوتند) ترانه های ایشون رو تایید کردن و این ترانه ها در دست چاپن! پس من حسودم :) 

شهر آفتابِ ابری

گاهی که حسابی تو دنیایی که برای خودم ساختم غرقم، یک مرتبه احساس میکنم هیچ تعلقی به این دنیا ندارم. اشتباه کردن بد نیست اما ادامه دادن اشتباه، از خود اشتباه بدتره. جالبیش اینه که میخوام تا ته این اشتباه برم!

کاکتوسم تازگی دو تا جوونه زده :)

برخی انسانها فقط برای ناراضی بودن و اعتراض کردن به دنیا اومدن و انگار هیچ چیز راضی کننده ای براشون وجود نداره. این انسانها از نباریدن بارون به همون اندازه ناراحت میشن که از باریدنش! هم از بودن نمایشگاه در وسط شهر ناراحتن، هم از بیرون شهر بودنش! کلا ناراحتن :)


بی تو نشستم در خیابان، زیر باران
گویی که مجنون در بیابان زیر باران
 
افتاده نان خشکی از منقار زاغی
گنجشک خیسی میخورد نان زیر باران

هر کس به قدر روزی خود سهم دارد
سهم من از تو: چشم گریان زیر باران

ای کاش میشد با تو ساعتها قدم زد
از راه آهن تا شمیران زیر باران

با طعنه عابرها سراغت را گرفتند
آخر چه میگفتم به آنان زیر باران؟!

باور کن از تو دست شستن کار من نیست
عشق تو میگردد دو چندان زیر باران!

کاظم بهمنی