ما هر کدوم توی یه جمعی حضور داریم،یه جمع با هدفی مشترک...مثلا من می شینم در کنار 60 یا هفتاد نفر دیگه سر کلاس...همه هم معمولا یه بار رو برنامه ریزی کردن...اما هر برنامه ای اولش سربالاییه و بعدش هم یه پیچ خیلی خسته کننده...پشتش هم پیدا نیست...99 درصد آدما وقتی جلوشون رو نگاه می کنن سربالایی و پیچ رو می بینن و وسطای راه برمی گردن و فکر می کنن برد کردن! میگن ولش کن وقت تلف کردنه...فقط اون معدود کسایی موفق می شن و به هدفایی که تو برنامه ریزیشون نوشت می رسن که از این پیچ عبور کنن،اون وقته که قطعا می بینن که جلوشون سرازیریه...

این تیکه دومی از ویژگی‌های نظم نبود. از ویژگی‌های اون کاری بود که باید انجام میدادید. وگرنه یه کاری که خلاقانه باشه، منظم هم باشه تکراری نمیشه

نگران نباشید چون خودمم چک کردم و نوشتم :)